Soms zo vermoeid,
op zoek
naar een veld met bloemen.
Soms wil het nut
jou houden in een wurggreep.
Maar
Als je nou eens
durft te buigen
soepel en langzaam,
In de aardse stroom van verbinding,
achter de sluier van de dag,
waar de maan jou Gezicht doet lichten!
Hoor je dan
de roep van de uil?
En voel je dan
de omarming
van weten,
Laat jou frons van gedachten,
Laat" het zelf" verliezen!
Kom in een andere plaats van etherische ruimte,
En tussen geboren worden en de dood,
smelten geest en ziel samen,
dan ben je klaar,
klaar voor het maken van
een kosmische wandeling.
©Moon
