Jij schiep ruimte voor mij
Wanneer ik doolde
In mijn geremde dagen
En waar mijn ik
in slaap was.
In dagen van de zwaartekracht
Hier op aarde

Telkens weer
Weefde jij draden van verlangen
Waar onze ogen
Samen golfde op de stroom
Waarvan ik dacht,
dat het liefde was,
wat bubbelde in mijn schoot!

En natuurlijk
Ruist het riet
Onze zwarte letters
Door de geschiedenis heen
We waren niet meer
Als 2 gekwetste kinderen
Die dreven op een blad van een waterlelie
Naar het meer met een onderstroom
Van niet kunnen
Om daar steeds maar weer te verdrinken.

Maar nu mijn bloemen bloeien
En mijn gras
Zich uitstrekt als een groene deken
Voel ik hoe versteend gevoel
Streel zacht weer gaat leven.

En kan ik je eindelijk laten gaan!

Moon